اصول پالس اکسی متری
اکسی مترها با رعایت اصول اسپکتروفتومتری کار می کنند: جذب نسبی نور قرمز (جذب شده توسط خون دی اکسید شده) و مادون قرمز (جذب شده توسط خون اکسیژن دار).
اندازه گیری میزان جذب نور نسبی در هر ثانیه چندین بار انجام می شود و پردازش های لازم توسط دستگاه انجام می شوند تا هر 0.5-1 ثانیه یک خروجی جدید داشته باشند که به طور متوسط در سه ثانیه گذشته قرائت شده است.
دو دیود ساطع کننده نور ، قرمز و مادون قرمز به گونه ای قرار گرفته اند که از طریق 5-10 میلی متر بافت در مقابل ردیاب های مربوطه قرار بگیرند. پروب ها معمولاً در نوک انگشت قرار می گیرند ، اگرچه گاهی از لاله گوش و پیشانی به عنوان گزینه های جایگزین استفاده می شود. البته یک مطالعه نشان داده است که لوب گوش مکان خیلی مناسبی برای اندازه گیری اشباع اکسیژن نیست. با این حال، مطالعات دیگری وجود دارد که از استفاده از لوب گوش در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه برای جراحی بای پس عروق کرونر حمایت می کند.
موارد استفاده از پالس اکسیمترها
پالس اکسی متری دارای طیف گسترده ای از کاربردهاست:
پالس اکسی متری در شرایط بالینی برای بیماری که احتمال هیپوکسمی دارد میتواند بسیار ارزشمند باشد - به عنوان مثال ، در یک فرد مسن با علائم گیجی.
مانیتور مداوم میزان اکسیژن خون در هنگام بیهوشی یا تزریق آرام بخش، یا برای ارزیابی هیپوکسمی در تشخیص آپنه انسدادی خواب استفاده شود.
پالس اکسی متری می تواند در بسیاری از شرایط بالینی جایگزین تجزیه و تحلیل گاز خون شود ، مگر اینکه به PaCO2 یا حالت اسید و باز نیاز باشد. نسبت به روش های دیگر، ارزان تر و آسان تر انجام می شود ، درد کمتری دارد و در صورت هوشیاری بیمار می تواند دقیق تر باشد (تزریق بیش از حد هوا به دلیل افزایش درد باعث افزایش PaO2 می شود).
پالس اکسی متری امکان استفاده دقیق از O2 را فراهم می کند و از هدر رفتن آن جلوگیری می کند. به عنوان مثال ، در بیماران مبتلا به نارسایی تنفسی ، به جای محدود کردن استفاده از O2 برای حفظ درایو تهویه هیپوکسیک ، می توان آن را به میزان اشباع 90٪ تنظیم کرد که از نظر بالینی قابل قبول است.
مراقبت از نوزادان - پالس اکسی متری هنوز یک استاندارد مراقبت در غربالگری نوزادان برای بیماری مادرزادی قلبی بدون علامت نیست اما ممکن است در آینده مورد استفاده بیشتری قرار گیرد.
